واحد ريکاوری 50 سال است که به طور عمومی استفاده می‌شود. البته اولين توصيف مربوط به ريکاوری به بيمارستانی در نيوکاسل انگلستان در سال 1808 برمی‌گردد. در اين مرکز در کنار اتاق عمل دو اتاق پنج تخته طراحی شده بود تا بيماران بعد از جراحی در آن‌ها تحت مراقبت قرار گيرند. فلورانس نايتينگل در سال 1863 داشتن اتاقی برای ريکاوری را در حاشيه اتاق‌های عمل پیشنهاد داد و ده سال بعد، يک جراح دندان بريتانيائی به نام دکتر توماس در مورد لزوم ريکاوری بعد از بيهوشی با اتر نوشت. نهايتاً در سال 1949 اتاق‌های ريکاوری جزء الزامات اتاق‌ها عمل شدند. مطالعه‌ای در سال 1947 صورت گرفت و در آن يک دوره 11 ساله مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه مشخص شد نيمی از مرگ‌های 24 ساعت اول بعد از جراحی قابل پيشگيری است. در قرن بیست و یکم، اهمیت بخش ريکاوری با گسترش جراحی‌ها نمایان شد.
یکی از مهم‌ترین مکان‌های هر اطاق عمل، ریکاوری آن است. اتاق ريکاوری یا واحد مراقبت‌های پس از بيهوشی (POST ANESTHESIA CARE UNIT – PACU ) در واقع مکانی است برای مونيتورينگ و مراقبت از بيماران و بازگشت نرمال دستگاه‌های حیاتی بدن از جمله دستگاه قلبی عروقی و دستگاه تنفسی که در حین بیهوشی یا بیحسی فشار غیر معمولی را تحمل کرده‌اند.
در اطاق ریکاوری تأثیر داروهای بیهوشی و یا بیحسی به تدریج کم‌تر و کم‌تر شده و بیمار از وضعیت عمل خارج شده و آماده انتقال به بخش می‌شود.
در واقع اطاق ریکاوری یک مکان حد واسط بین اطاق عمل و بخش است. در صورتي که نگهداری و مراقبت از بيماران به طور صحيح در ريکاوری صورت نگيرد در اين مرحله ممکن است حوادث ناگواری رخ دهد. مسئولیت این اتاق با تیم بیهوشی بوده و مراقبت از بیمار تا بهوش آمدن کامل و تحویل به بخش ترجیحاً بر عهده تکنسین هوشبری یا پرستار مجرب محول می‌شود.
