مجموعه‌ای که در پیش‌رو دارید از سروده‌های آقای بهزاد پیمانی است. این شاعر جوان خرم‌آبادی تمایل فراوانی به سرایش بومی سرودهای عاشقانه دارد. اگرچه؛ این شاعر، هیچ اصراری به استفاده از واژگان اصیل محلی ندارد و گویش‌های لری و لکی را به منظور خاصی به خدمت نمی‌گیرد، اما با این حال؛ اشعار ایشان، به طور غالب به دو گویش لری و لکی است. می‌توان گفت شاعر تنها به جهت آن‌که بر این دو گویش مسلط است از آن‌ها استفاده نموده است. شعر ایشان؛ شعری ساده و روان بوده و به طور عمده، فاقد پیچیدگی‌های زبانی خاص است. وزن اشعار در بسیاری از مواقع به وزن ترانه نزدیک می‌شود و مضمون عمده‌ی اشعار عشق و جدایی و فراق است.
بهزاد پیمانی شاعری است که خود را هرگز درگیر و مقید به هیچ‌گونه پیچیدگی در شعر و زبان نمی‌کند و شعر ساده و روان و عاشقانه‌ی او گاهی صبغه‌ی انتظار می‌یابد. "مرگ" از جمله‌ی مواردی است که در شعر پیمانی نمود واضح و روشنی دارد. از اشعار ایشان چنین بر‌می‌آید که مرگ عزیزان، روح نازک و طبع لطیف شاعر را خلیده است.
